တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေတြေလွ်ာက္ရင္း
လမ္းေပ်ာက္ခဲ့သူ...
မိုင္ေတြေထာင္ခ်ီလဲ ငါရပ္နားမယ့္
ခရီးဆံုး မွတ္တိုင္ ရွာမေတြ႔ဘူး...
ေမာပန္းလာတိုင္း တိမ္ေတြကို ေငးကာၾကည့္ေတာ့
ေဟာ...ဟိုမွာ တိမ္ေတြက ပန္းခ်ီဆြဲထားတယ္..
ခ်စ္သူ မ်က္ႏွာ ၿပံဳးတ၀က္နဲ႔ ေကာင္းကင္ယံထက္မွာ
ေရႊရည္ ေငြရည္ ဖြဲ႔တယ္...
သူမ မ်က္ႏွာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ အားအင္ျပည့္၍
ေျခဖ၀ါးေတြ ကြဲအက္ ေသြးေျမက်လဲ
ဒီလမ္းဆံုး ငါေလွ်ာက္လွမ္းမယ္...
ၿမိဳ႕တံခါးမွာ မီးအိမ္ငယ္ နဲ႔ ႀကိဳလွည့္ပါေတာ့
ခ်စ္သူ....
သစ္ဆန္းခန္႔